W sercu gęstych, obciążonych mgłą lasami Jawy, Agung i Aripa, dwóch przygód, natknęło się na relaksującą się sekret wioski Południowej Meraung. Agung, znany ze swojej nienasyconej ciekawości, zapuścił się zbyt daleko podczas jednej z wędrówek i znalazł się w labirentie labiryntowym. Arip, kierowany lojalnością i troską, postanowił znaleźć swojego przyjaciela, nieświadomy okropności, które czekają na niego w wiosce, spowite tajemnicą i strachem.
Południowa wioska Meraung nie była oznaczona na żadnej mapie, szeptana tylko w wyciszonych tonach przez mieszkańców, którzy nie odważyli się zbyt głośno mówić swoją nazwą. Legendy mówiły o wiosce jako o miejscu, w którym czas stał czas, w którym zasłona między żyjącymi a umarłymi była szczupła, i gdzie ci, którzy wchodzili rzadko, nie zwrócili się, jeśli w ogóle wrócili.
Agung, ze złamanym kompasem i telefonem z służby, wędrował głębiej do lasu, aż natknął się na wąską, zarośniętą ścieżkę. Po nim znalazł się na skraju wioski, która wydawała się zapomnieć z czasem. Domy zostały zrujnowane, a dachy wpadły i drzwi zwisały z zawiasów. Nad tym miejscem wisiała niesamowita cisza, złamana tylko przez odległe przeszywanie wron.
Jak badał Agung, poczuł niewytłumaczalny chłód, jakby niewidoczne oczy obserwowały każdy jego ruch. Nagle szeptany przez wiatr przez wiatr nazywał się jego imieniem, a on odwrócił się, by zobaczyć postać ukrytą w cieniach, wzywając go. Panika przeszła przez niego, ale zanim zdążył zareagować, postać zniknęła, pozostawiając relaksujący śmiech, który odbił się echem przez opuszczone ulice.
Tymczasem Arip, kierowany jego intuicją i słabymi śladami ścieżki Agunga, również dotarł do wioski. Powietrze stało się chłodniejsze, gdy wszedł do południowej wioski Meraung, poczucie przerażającego chwytanie jego serca. Zawołał dla Agunga, a jego głos połknął uciskającą ciszą.
W miarę upadku nocy wioska się zmieniła. Cienie rozciągały się i skręcały, a szepty stały się głośniejsze, bardziej nalegające. Agung, teraz uwięziony w atlance, został przyciągnięty do starożytnej świątyni wioski, gdzie czekają na niego duchy przeszłości. Arip, kierowany migoczącym światłem, znalazł Agunga w samą porę, odciągając go od ciemnego uścisku świątyni.
Razem biegli, dążyła do nich złowroga energia wioski. Ścieżka, która zaprowadziła ich do wioski, wydawała się nieskończona, ale nacisnęli się, kierując się pierwotną potrzebą ucieczki. Gdy Hope zaczęła słabnąć, przebili się przez krawędź lasu, łapiąc oddech i upadając na ziemię.
Gdy tam leżeli, bezpiecznie, ale wstrząśnięci, wiedzieli, że ledwo uciekli z losu gorzej niż śmierć. South Meraung Village pozostała nawiedzającym wspomnieniem, przypomnieniem cienkiej linii między ciekawością a niebezpieczeństwem oraz ciemnością, która czaiła się w zapomnianych zakątkach świata.
