De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Een enkele noot van elke doom -soundtrack roept onmiddellijk de demonische esthetiek van de serie op en weerspiegelt de beelden van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie heeft de evolutie van de gameplay van de franchise weerspiegeld en zichzelf opnieuw uitvindt gedurende drie decennia. Uit Thrash Metal Origins hebben de soundtracks van Doom verschillende metalen subgenres doorkruist, met als hoogtepunt de metalcore -intensiteit van Doom: The Dark Ages .
Het originele 1993 Doom trok inspiratie uit eind jaren 80 en vroege jaren 90 metalen reuzen zoals Pantera en Alice in Chains, duidelijk in nummers als "Untitled" (E3M1: Hell Keep), die Pantera's "Mouth of War" weergalmt. De algemene soundtrack omvatte thrash-elementen die doen denken aan Metallica en Anthrax, die de snelle actie en demonische ontmoetingen van de game perfect aanvullen. De score van Bobby Prince blijft iconisch en synchroniseert vlekkeloos met het viscerale gunplay van de game.
Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de release van Doom 3 in 2004. Deze overlevingshorror-geïnfuseerde aflevering experimenteerde met een langzamer tempo en eiste een nieuwe sonische aanpak. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, hebben Chris Vrenna en Clint Walsh uiteindelijk een soundtrack gemaakt die doet denken aan Tool's lateralus , zijn onconventionele tijdsignaturen die overeenkomen met de atmosferische horror van het spel.
Doom 3 's unieke stijl onderscheidt zich tussen zijn voorgangers. De vroege jaren 2000 waren getuige van een verschuiving in FPS -spellen, met titels als Call of Duty en Halo het landschap van de console -shooter definiëren. Deze periode zag ook metalmuziek evolueren, met de nasleep van de piek van Nu-Metal die de tool-geïnspireerde richting van de soundtrack beïnvloedde.
De 2016 Doom Reboot markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm. Regisseurs Marty Stratton en Hugo Martin leidden een heropleving van het hectische tempo van de franchise, waarbij de soundtrack van Mick Gordon perfect deze intensiteit vastlegde. De Djent-invloeden van de score, gelaagd met sub-bas en witte ruis, creëerde een viscerale luisterervaring. Doom 2016's soundtrack wordt op grote schaal gevierd, waardoor het origineel aantoont.
- Doom Eternal* (2020), hoewel ook Gordons werk met productiecomplexiteiten van Gordon, wat resulteerde in een soundtrack met een minder uniform gevoel. Desondanks zijn de Metalcore -invloeden, als gevolg van de metalen scene van het late jaren 2010/begin 2020, niet te ontkennen. Het lichtere gevoel van de soundtrack weerspiegelt de opname van het spel van platform- en puzzelelementen.
Persoonlijk blijft Doom 2016 mijn favoriet. Terwijl ik de ambitie van Eternal waardeer, geef ik de voorkeur aan de rauwheid van de soundtrack van zijn voorganger, vergelijkbaar met mijn voorkeur voor het eerdere werk van architecten boven hun latere releases. Eeuwig, hoewel uitstekend, resoneert niet zo sterk bij mij.
- DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. De Xbox Developer Direct toonde zijn vernieuwde gevechten en hint naar een soundtrack die overeenkomt met de intensiteit. Componisten die de beweging afmaken (bekend om Borderlands 3 en The Callisto Protocol *) lijken inspiratie te halen uit zowel klassieke als moderne metal.
Het langzamere tempo van de donkere eeuwen, met een op schild gebaseerd gevechtssysteem, roept de originele doom s corridor-gebaseerde ontmoetingen op, maar op een grotere schaal, met mechs en draken. Dit vereist een flexibele soundtrack die zowel verpletterende zwaarte als lichtere momenten kan leveren. De gameplay onthult hints van Knocked Losse's seismische storingen in combinatie met thrash-achtige elementen, die de mix van oud en nieuw weerspiegelen van de game.
De volledige reikwijdte van The Dark Ages 'gameplay valt nog te bezien, maar ID -software lijkt voort te bouwen op de sterke punten van de serie terwijl ze nieuwe ideeën opnemen. De opname van mythologische wezens en mechs vertegenwoordigt een welkome afwijking van de traditionele "laarzen op de grond" van de serie. Deze evolutie loopt parallel met de experimenten van Modern Metal en weerspiegelt de verkenning van het genre van diverse invloeden.
De toekomst ziet er rooskleurig uit voor zowel ondergang als zware muziek. De donkere eeuwen belooft een spannende ervaring te bieden, met zijn gevechten en soundtrack klaar om een memorabel en mogelijk iconisch metalalbum te maken.
